Egipcjanin Sinuhe

Świetna, choć bardzo obszerna, książka fińskiego pisarza Miki Waltarii. „Egipcjanin Sinuhe” to fabularyzowana powieść historyczna opisująca świat starożytnego Egiptu za czasów panowania Amenhotepa III, potem jego syna Echnatona i kilku późniejszych władców. Głównym bohaterem powieści jest tytułowy Sinuhe, „znajda”, którego pochodzenie owiane jest tajemnicą, a który wyrasta na królewskiego lekarza i trepanatora. Za swojej młodości, po popełnieniu wielu błędów, wędruje po centrum ówczesnego świata. A z nim i my, czytelnicy, poznajemy starożytną Syrię, Babilon, Mitannię czy kraj Hetytów. Nieodłącznie towarzyszy mu jego wierny i przebiegły niewolnik-przyjaciel Kaptah, niezwykle barwna i ciekawie przedstawiona postać powieści.

Oprócz kultury i zwyczajów świata starożytnego poznajemy też losy samego Sinuhe, człowieka z krwi i kości, który pod koniec życia spisuje swoje życie i snuje refleksje na jego temat. Dużo tu też filozoficznych rozważań o naturze ludzkiej, nieuniknionych wyrokach boskich, nędzy i marności ludzkiego życia. Ale też o równości każdego człowieka, jego godności i wartości jego serca. Bo w ostatecznym rozrachunku tylko dobroć serca ma jakieś znaczenie.

Wojny, przewroty, chęć zysku, manipulacje, walka o władzę w imię religii, ład społeczny i trudności w obaleniu tego co stałe i znane, intrygi dworskie. Po drugiej stronie bieda, wyzysk, ciemnota.

„Egipcjanin Sinuhe” to niejako metafora ludzkiego życia, próba opisania świata, który mimo zmieniających się okoliczności pozostaje wciąż taki sam. Jak i człowiek. „Bo nic nowego pod słońcem „.

Trudna, miejscami nużąca lektura. Ale trzeba ją przeczytać. Niełatwo o niej zapomnieć (pierwszy raz czytałam ją za czasów licealnych)